بر اساس این مطالعه، تاسیسات CCS Shell در کانادا بیش از آنچه که جذب می کند، انتشار می دهد

یکی از تنها تأسیساتی در جهان که از فناوری جذب و ذخیره کربن (CCS) برای کاهش انتشار تولید هیدروژن استفاده می‌کند، مشخص شده است که انتشار گازهای گلخانه‌ای بسیار بیشتری نسبت به انتشار آن دارد.

کارخانه Quest در آلبرتا، کانادا، متعلق به غول نفتی شل و طراحی شده برای جذب انتشار کربن از عملیات ماسه های نفتی و ذخیره ایمن آنها در زیر زمین، قبلا به عنوان یک “نمونه پر رونق” از نحوه کار CCS برای کاهش قابل توجه انتشار کربن معرفی شده بود.

با این حال، تحقیقات گروه ناظر Global Witness که هفته گذشته منتشر شد، نشان داد که در حالی که از سال 2015 از خروج 5 میلیون تن دی اکسید کربن به اتمسفر این نیروگاه جلوگیری شده بود، همچنین 7.5 میلیون تن گازهای گلخانه‌ای را در همان زمان منتشر کرد. دوره زمانی.

تحقیقات اشاره کرد که در سال، این معادل ردپای کربن 1.2 میلیون خودروی بنزینی است.

بر اساس این گزارش، این بدان معناست که تنها 48 درصد از انتشار کربن کارخانه ضبط شده است. این بسیار کمتر از نرخ جذب کربن 90 درصدی است که صنعت برای این نوع پروژه ها به طور کلی وعده داده است.

در پاسخ به این گزارش، سخنگوی شل از طریق ایمیل به CNBC گفت که تجزیه و تحلیل Global Witness “به سادگی اشتباه” است و تاکید کرد که تاسیسات Quest طوری طراحی شده است که حدود یک سوم از انتشار دی اکسید کربن را ضبط کند.

طرفداران CCS بر این باورند که این فناوری ها نقش مهمی در دستیابی به اهداف جهانی انرژی و آب و هوا دارند. و استفاده از CCS در کنار تولید هیدروژن، که گاهی اوقات به عنوان “هیدروژن آبی” یا “هیدروژن فسیلی” نامیده می شود، توسط صنعت نفت و گاز به عنوان یک راه حل بالقوه برای انتقال انرژی مطرح شده است.

محققان آب و هوا، مبارزان و گروه‌های حامی محیط‌زیست بارها CCS را به‌عنوان یک راه‌حل اقلیمی توصیه کرده‌اند، با این حال، با این استدلال که نه تنها این فناوری‌ها سابقه شکست دارند، بلکه حمایت از این پروژه‌ها اتکای ما به صنعت سوخت‌های فسیلی را طولانی‌تر می‌کند و تمرکز ما را از یک راه‌حل بسیار دور می‌کند. نیاز به محوریت جایگزین‌های تجدیدپذیر

دومینیک ایگلتون، یکی از فعالان ارشد گاز در Global Witness، در بیانیه‌ای گفت: «تبلیغ هیدروژن فسیلی توسط شرکت‌های نفت و گاز، برگ انجیر برای ادامه فعالیت‌های سمی خود – استخراج و سوزاندن سوخت‌های فسیلی است.»

بهترین راه برای شرکت‌هایی مانند شل برای کمک به مقابله با بحران آب و هوا این است که به‌جای یافتن راه‌هایی برای پنهان کردن فعالیت‌های ویرانگر آب و هوا در پشت راه‌حل‌های نادرست، تمام عملیات‌های سوخت‌های فسیلی را کنار بگذارند.»

سوزاندن سوخت‌های فسیلی مانند نفت و گاز عامل اصلی وضعیت اضطراری آب و هوایی است و محققان بارها تاکید کرده‌اند که بهترین سلاح برای مقابله با افزایش دمای جهانی کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای در سریع‌ترین زمان ممکن است.

با این حال، حتی در شرایطی که سیاستمداران و رهبران تجاری علناً ضرورت گذار به جایگزین‌های تجدیدپذیر را تصدیق می‌کنند، روندهای فعلی سیاست نشان می‌دهد که اتکای ما به سوخت‌های فسیلی احتمالاً به این زودی‌ها از بین نمی‌رود – یا حتی کاهش می‌یابد.

تاسیسات کوئست CCS شل در اواخر سال 2015 در نزدیکی ادمونتون، آلبرتا افتتاح شد و بخشی از مجموعه اسکاتفورد این گروه است، جایی که هیدروژن برای استفاده در پالایش قیر ماسه‌ای نفت (نوعی ذخایر نفت) تولید می‌شود. کارخانه Quest انتشار گازهای گلخانه ای کل تاسیسات را پوشش نمی دهد.

سخنگوی شل گفت: “تاسیسات Quest ما چند سال پیش به عنوان یک پروژه نمایشی برای اثبات مفهوم اساسی CCS طراحی شد، در حالی که حدود یک سوم انتشار CO2 را ضبط می کرد. این یک مرکز تولید هیدروژن نیست.”

“پروژه های هیدروژنی که ما در حال برنامه ریزی هستیم – مانند Polaris – از فناوری جدیدی استفاده می کنند که بیش از 90٪ از انتشار گازهای گلخانه ای را ثبت می کند. Global Witness سیب ها را با گلابی مقایسه می کند.”

شل در ژوئیه سال گذشته اعلام کرد که قصد دارد یک پروژه CCS در مقیاس بزرگ به نام Polaris در پالایشگاه و کارخانه مواد شیمیایی اسکاتفورد خود بسازد. انتظار می‌رود فاز اولیه در اواسط دهه با تصمیم سرمایه‌گذاری شرکت در سال آینده آغاز شود.

گلوبال ویتنس گفت که یافته هایش احتمالاً “ضربه ای جدی” به طرفداران هیدروژن فسیلی وارد می کند که برای حمایت از استفاده از آن برای بودجه عمومی بیشتر تلاش می کنند، و خاطرنشان کرد که 654 میلیون دلار از هزینه 1 میلیارد دلاری تاسیسات کوئست شل ناشی از یارانه های دولت کانادا است.

ایگلتون این تحلیل را “میخ دیگری در تابوت” برای ادعاهای مطرح شده توسط صنعت نفت و گاز مبنی بر سازگاری هیدروژن فسیلی برای آب و هوا توصیف کرد.

دولت‌ها نمی‌توانند اجازه دهند که پشم از چشمانشان کشیده شود تا سرمایه‌های عمومی حیاتی را در پروژه‌هایی سرمایه‌گذاری کنند که آنچه را که برای جلوگیری از فاجعه آب و هوایی لازم است ارائه نمی‌کنند. در عوض، آنها باید از این پول برای پایان دادن به اتکای ما به سوخت‌های فسیلی و هدایت آن به سمت جایگزین‌های تجدیدپذیر استفاده کنند. ایگلتون گفت.

گرتا تونبرگ، فعال سوئدی آب و هوا، روز شنبه در توییتر گفت: «این دقیقاً همان چیزی است که افراد در قدرت بیشتر به شهرت و تصاویر خود اهمیت می دهند تا کاهش انتشار گازهای گلخانه ای».